Bob Zimmerman spreekt:
Ik ben erg blij
dat iemand ergens ter wereld de moeite neemt een muzikant in het zonnetje te zetten die al bijna zeventien jaar niet meer
onder ons is, maar die door velen in zijn persoonlijke en artistieke omgeving echt nooit vergeten zal worden! Ik kan veel
vertellen over de tijd die we samen hebben doorgebracht als collega's en vrienden, maar op dit moment zal ik me beperken tot
enkele punten. Wel met wat vertelruimte er omheen.
Toen ik in 1982 bij Seth ging spelen was ik de opvolger van Henk
van Dijk, die ook destijds bij Sonneveld had gespeeld. Wij zetten in dat eerste seizoen de tweemanscombinatie piano en gitaar
voort, en het was voor mij een genot om het rijke tapijt van Jan's gitaarspel naast me te hebben. Zijn karakteristieke spel
was absoluut uniek, hij had het van niemand en niemand heeft het ooit echt kunnen nadoen. Hij heeft zich ueberhaupt het gitaarspel
helemaal zelf eigen gemaakt, en het is misschien gek om te zeggen dat hij een aantal elementaire zaken daarbij juist helemaal
niet had ontwikkeld. Jan was bijv. niet in staat een compleet barré over zes snaren te spelen! Drie was het maximum.
Ook speelde hij rechts uitsluitend afslagen, nooit en te nimmer op.
Zijn sound was ook in zoverre geheimzinnig,
dat ook als hij op andere gitaren en of andere versterkers speelde, hij na drie keer aan een knopje draaien meteen als Jan
Blok klonk! Eerlijk gezegd had hij ook een hekel aan andere soorten gitaargeluid, hij was in alle opzichten vrij conservatief
ingesteld.
Ik had geprobeerd hem wat effectpedalen
bijv. aan te smeren, maar na enkele seconden proberen werden die altijd categorisch verworpen. Blok was Blok, kortom, altijd
en overal. Ondanks onze vijfentwintig jaar leeftijdsverschil en uiteenlopende ideeënwereld werden we direct vrienden.
Ik kwam in 1982 binnen als pianist, muzikaal leider en componist bij Seth, en hoewel niemand er
tegen was dat Jan ook eens wat zou componeren, integendeel, heeft hij zelf die boot eigenlijk altijd afgehouden. Misschien
zijn ingeboren karaktertrek op de achtergrond te willen blijven, sideman te zijn. Ondanks dat ik hem ook al kende als
componist van bijv. TV series van regisseur Walter van der Kamp, oa Karakter. Maar als hij iets niet wilde deed
hij het niet. Punt. Overigens nooit via een conflict, dat lag hem helemaal niet. Meestal via een grap of een wegwezer.
In mijn tijd heeft hij naast Seth geen andere muzikale ondernemingen meer gepleegd, hij vond het wel welletjes na
een heel druk muzikantenbestaan in de jaren vijftig en zestig, met de combinatie van overdag radio en 's avonds theater. Hij
deed natuurlijk niet speciaal iets aan zijn fysieke conditie, was altijd al een stevige roker (Gauloises in een sigarettenpijpje,
onafscheidelijk en hoogst karakteristiek!). Vaak vertrokken we al halverwege de middag naar de verre theaters, het verkeer
werd natuurlijk steeds drukker.
Vanaf 1983 tot 1993 hebben we standaard met een driemansbezetting
gespeeld, met een slagwerker erbij, ik speelde dan vaak links synthesizerbas, wat een interessant beeld opleverde. Voor TV
shows breidden we dan vaak uit naar een grotere bezetting van acht tot twaalf man. En altijd zorgde ik er in mijn arrangementen
voor dat er ruimte was voor zijn unieke spel en sound.
Hij heeft wel eens iets losgelaten over zijn tijd bij Sonneveld.
Het kwam er op neer dat hoewel artistiek Jan het daar zeer naar zijn zin had, de zakelijke kant nogal magertjes was. Ik meen
te weten dat hij om die reden op een gegeven moment naar Toon en later naar Jasperina is overgestapt. De motivatie voor die
overstap weet ik niet, maar ik vermoed dat hij het bij Jasperina en zakelijk en artistiek het beter kreeg, en het waarschijnlijk
ook wel gezelliger vond...niet onbelangrijk voor hem. Bij Seth kon hij zich natuurlijk wel eens ergeren aan de muzikale concessies,
Seth was meestal enigszins onrustig in ritme en tempo en dat hinderde hem wel eens (hoewel Seth zeker veel muzikaler is dan
mensen hem toedichten door de onvastheid van zijn zangstem).
In 1993 besloot Seth verder te willen
met alleen een pianist, mijn persoon, ook door teruglopende inkomsten. Wij vonden dat natuurlijk allemaal jammer maar begrepen
de noodzaak. Jan heeft daarna geen moeite meer gedaan ergens anders muzikaal onderdak te vinden, al heeft hij nog een korte
voorstellingsreeks gespeeld in april 1995.
Helaas openbaarden zich inmiddels de eerste verschijnselen van een
ziekte waaraan hij in november op 72 jarige leeftijd is overleden.
Tot zover mijn verhaal, met vriendelijke groet, Bob Zimmerman, Okt. 2013)
